Voor de moderne Filosofie moesten we een Rizoom maken. Mijn rizoom is een mindfart, wat wil zeggen dat ik gewoon heb getypt wat in me op kwam, onder voorbehoud dat ik verschillende onderwerpen uit de les wilden uittypen, maar zonder er op terug te komen, echt de pure vorm van de gedachte. Ik heb het uiteindelijk vormgegeven als een vierkant boekje waarbij de eerste en de laatste bladzijde aan elkaar zaten en het zo een rond boekje werd zonder begin en einde. Hieronder lees je de inhoud, wel van begin tot einde, maar van het einde kan je door lezen naar het begin.
Je hebt vandaag nodig om te beseffen dat je gister geluk had. Gister zag je het niet en vandaag is het al te laat. Ik kwam er vandaag achter dat ik gister helemaal niet zo veel geluk heb gehad, en het was inderdaad te laat om het nog te veranderen in iets positiefs. Wat je dan zal doen, wat bij mij dan gebeurt, is een kernreactie. Alle dergelijke tandwielen die zich in mijn hoofd bevinden gaan draaien, probleem echter, is dat ze niet door toedoen van elkaar draaien maar ieder op zichzelf. Hierdoor krijg je een soort van storing waarin de logica mogelijk kan verdwijnen. Het is namelijk van groot belang dat ik op het moment dat ik er vandaag achter kwam dat ik gister al niet veel geluk had gehad, ik vandaag dat geluk probeer om te keren zodat ik er morgen achter ga komen dat ik gister, vandaag dus, wel een stukje geluk heb gevonden. Nu is het praktisch gezien al morgen, aldus vandaag, en ben ik er inderdaad achter dat ik dus weer geen geluk heb gehad. Niet dat ik pessimistisch ben of zo, maar ik verbaas me van de tegenslagen die iemand kan hebben terwijl het in het hoofd allemaal zo goed zal gaan. Dat is dus die logica die is verdwenen. Daarbij bent ik een referentiekader voor een ander die zijn geluk ziet in mijn ongeluk. Dan ben ik dus zelf ook iemand die in iemand zijn ongeluk mijn geluk zie, en ja, dat kan ik ook beamen. Of te wel het gras is altijd groener aan de overkant. Dat mag dan wel heel leuk klinken maar het gaat er toch gewoon om dat je je gras onderhoud. Je kan wel zeggen dat iemand anders groener gras heeft dan dat jij hebt, maar daarmee zeg je eigenlijk alleen maar dat je zelf geen groener gras kan kweken. Of je overbuurman heeft natuurlijk een supergrasgroeimiddel uitgevonden, ja daar kan je dan niet aan tippen, maar gras is gras en zo ook is water, water. Nu denk ik dat ik even een lijstje moet gaan maken voor mezelf, en dat wil dus zeggen dat ik dat gewoon lekker hier tussen al deze al reeds getypte woorden doe, want ik heb altijd al eens zomaar alles wat in me op komt uit te typen, hoe moeilijk kan dat zijn heb ik altijd gedacht. Nou moet ik toegeven, het valt vies tegen. Allereerst is het begin altijd het moeilijkste, ja dat bleek hier ook maar weer eens. De planning was glashelder, althans vorige week. Elke keer dat ik mezelf neerzette met een kop koffie iets van chocola en de laptop ging er wel iets mis. Of de inspiratie was er niet, of een of ander wezen verstoorde mijn concentratie, of ik kwam er achter dat ik niet precies wist wat ik dan allemaal moest type, wat natuurlijk de meest onlogische gedachtegang was aangezien de bedoeling juist was eens alles vast te leggen wat er in me om ging. Dus dat was allemaal niet handig, daarbij heb ik een groot systeem en dat is het uitstelsysteem. Toch even terug naar dat lijstje dat ik wel echt even moet maken, ook al zal dit boek uiteindelijk geen begin of einde hebben, hoe leuk zou het zijn als je halverwege er achter komt dat je bij het begin bent. Dat zou het meest kromme gevoel zijn. Ja, nu heb ik al twee punten van mijn lijstje genoemd zonder dat ik het lijstje al heb gemaakt. Nu was er dus die kopie met die tekst er in, waarvan ik moet bekennen dat ik die nooit gelezen heb, even als de studieplanner en alle dergelijke papieren waarvan ik het colecteren heb uitgesteld omdat ik de eerste les afwezig was. Dat ik afwezig was geeft me weer rillingen. Zo was ik mijn foto’s van 4D aan het uitprinten, wat opzicht nog niet zo akelig is, echter heb ik die avond koffie over deze foto’s gegooid, niet met opzet natuurlijk, nee ik was er kapot van. Deze ontzettend domme actie bracht me in een soort van trance en ik ben als een zombie door de stad gelopen opzoek naar niets. Zo hebben we het er wel eens over gehad of je niet kan denken. Je kan in ieder geval, ben ik achter gekomen, wel zwaar niet helder denken tot een soort van sneeuw of ruis achtige toestand toe. Dat een reis belangrijk is om zijn handeling en niet om het begin of het einde is wel duidelijk geworden in de lessen maar nog voordat dit ter spraken kwam heb ik het zelf ondervonden. Toen het geval gebeurde wist ik niet, nee, dacht ik niet meer na, ik kon niet meer ja hoe noem je dat, het was echt een trans. En het was niet zozeer dat, dat het begin punt was, het was ook niet dat ik moest gaan lopen het was een leegte die ontstond in mijn hoofd en die de sleutels pakte, dat dan weer wel, ik denk dat als ik ooit in een bedreigde situatie kom dat ik dan nog gewoon mijn tanden zal poetsen. Maar ik liep zo de voordeur uit en mijn lichaam koos een kant, mijn onderbewustzijn, nu ook weer niet zo zeer dat ik aan het slaapwandelen was, maar het was niet ik, die nadacht om te gaan pinnen om sigaretten te komen en toch gebeurden het. Een soort van routine handeling kan je het noemen waarin je eigenlijk ook niet meer nadenkt en gewoon doet. Mijn reis vervolgde ik, voor zover ik het was die deze reis maakte, naar school. Ik miste stoplichten, voorbijgangers, auto’s, dieren, alles ging aan me voorbij en het maakte me ook niets meer uit. Hier weer als kanttekening dat ik niet suïcidaal werd of pessimistisch ben, maar dat was de schok. Ik ben namelijk erg slordig en specifiek voor dit vak was dat verveling toe herhaald. Wanneer je dan koffie over je werk morst komt dit niet over als een verbetering. Het was die spreekwoordelijke druppel die mijn letterlijke koffie figuurlijk deed overlopen. Aldus een door mij bewandelde weg, waar ik nog steeds onderdeel van uit maak, want voor zover het einde van belang mag zijn, is het niet in zicht. Maar goed dat lijstje, ja, uhh, die tekst dus, die zal voor mij ook niet echt een makkie zijn geweest om te lezen. Je zal wel ondertussen doorhebben, dierbare lezer, dat mijn Nederlands niet is was het hoort te zijn, niet dat ik er heel erg mee zit, dat ik dyslectisch ben, hoewel het wel erg frustrerend is dat mensen op deze aarde, hoe slim ze ook moge zijn, hoeveel ze wel niet hebben uitgevonden en bedacht, maar qua naamgeving zijn het niet de meest snuggere mensen. Je hebt namelijk dyslectische mensen, dat zijn dus vooral wezens die niet of heel slecht kunnen lezen en spellen. Grammatica gaat voor mij persoonlijk nog wel, maar spelling is niet zo best en dat lezen wil ook niet opschieten, ik ben dan ook nooit hoger gekomen dan avi 8 op de basisschool, en dan werd ik nog gematst volgens mij. Maar mensen zo als mee met bovenstaande moeite krijgen dan een erkende diagnose waarin hun problemen worden verklaard, hun symptomen genoteerd en de stempel geplakt. Het is wel leuk dat ze dit doen maar wie o wie denkt dan dat het logisch is voor dergelijke mensen met spellingsfoute, om zo een ontzettend moeilijk woord voor deze ‘handicap’ te geven. Jullie snappen het niet, mensen die namen geven aan aandoeningen! Wanneer je dan in de middelbare je naam op het vel moet zetten plus daarbij dat je dislexties bent, dat ziet het er zo raar uit als je dat ook nog eens fout spelt. Je wil niet weten hoe veel verschillende mogelijkheden ik heb uitgetest voordat mijn Nederlands lerares me eindelijk wilde verbeteren. Wat ook vreemd is, op een Nederlands toets worden al je spellingsfoute gerekend, voor dyslecten dan in mindere maten, maar het woord zelf wordt niet fout gereken, vreemd. Terug naar dat lijstje. Mijn enige houvast dat wel. Ik zou uren kunnen door blijven gaan met het gewoon letterlijk uit typen van wat er in me om gaat, maar dat zou het er niet spannender op maken, plus wordt het moeilijk dat als een opdracht te beschouwen voor een vak aangezien het nergens specifiek over gaat, behalve als dat precies is wat ik altijd doe, namelijk dat wat niet moet. Niet dat ik veel doe wat niet mag, wat ik wel doe maar niet in dergelijke bezorgende mate, maar ik heb niet zo veel met precies dat doen wat mensen van je vragen. Sowieso ben ik een grote voorstander van systeemschoppen. Er zijn veel systemen waar tegen ik aan schop, die vast nog allemaal terug gaan komen want ik ben nog niet eens echt begonnen, dat lijstje moet ik nu nog steeds doen. Maar dat schoppen tegen systemen is vooral leuk als ik kijk naar de opdrachten die ik heb gedaan afgelopen jaar en de uiteindelijke werken die hier uit voort kwamen. Als ik goed terug denk heb ik namelijk nooit de opdracht goed nageleefd. Zo moest ik een vierkante meter maken van een leefomgeving van een door mij verzonnen dier en heb ik nu uiteindelijk een grote lap leer van aan elkaar genaaide lapjes leer. Dus zou ik nu ook nog uren lang door kunnen gaan met alleen maar om de opdracht heen draaien en niets daadwerkelijk zeggen wat eigenlijk gezegd moet worden en zo bewijzen dat ik inderdaad echt een systeemschopper ben, maar aangezien ik dat nu al heb voorgesteld zal het een daad zijn met voorbedachten rade, en dan zal ik mezelf juist tegenspreken want dan schop ik tegen mijn eigen schopsysteem aan. Dat is niets goed dus nu dat lijstje. Allereerst dus die tekst die ik wel nog een keer wil lezen want doordat ik denk dat ik hem niet kan snappen en iedereen zegt dat hij zo moeilijk te snappen is wil ik hem des te meer lezen. Daarna was er die weg die zo belangrijk was, ook weer niet zo heel belangrijk want de weg op zich heeft een begin en eind maar het was meer de reis die je er tussen aflegde. Dan begin je in het midden ergens als het begin en einde niet belangrijk zijn, maar goed wat is het midden als er geen begin of einde is om het ermee vast te stellen. Zo zei Dolf Jansen laatst in zijn voorstelling dat het niet ging om waar hij liep, of waarvoor hij liep, maar het ging er om dat hij liep. Zo heb ik ook als ik terug mag komen op dat stoppen met denken, natuurlijk mag ik daar op terug, rare vraag aan mezelf, misschien nog raarder als je dat ook echt gaat concluderen dat, dat raar is, maar goed. Wanneer ik wil stoppen met denken, wanneer mijn hoofd vol zit met allemaal afspraken, deadlines, verplichtingen en nog een hoop onzin, is hardlopen een goede oplossing. Wanneer je loopt ben je bezig met een beweging, je probeert je hardslag te controleren en je ademhaling word ineens belangrijk, je voeten voel je en je probeert zo licht mogelijk te lopen maar wel zo hard als je maar kan. Dan verdwijnen al die moeilijke vragen in je hoofd en ben je alleen bezig met de handeling. In mijn hoofd verdwijnen afspraken en alle onzin die zich daar altijd afspeelt en komt er een rustig landschap, ja daadwerkelijk een landschap waarin ik dan denk te lopen. Toch kan ik niet helemaal toegeven dat de reis inderdaad belangrijker is dan het begin of het einde. Ik ben namelijk erg prestatie gericht opgegroeid en daarbij is de weg juist onbelangrijk maar alleen het eind. Het gaat er niet om hoe je er komt als je maar dat einde haalt. Dit heeft een goede uitwerking op een dyslectische VWO leerling maar de kunstacademiestudente krijgt er moeite mee. Het is namelijk niet de bedoeling dat het einde behaalt word, het is de bedoeling dat onderweg van alles duidelijk word en als je alleen maar op dat einde gefocust bent vergeet je wat je aan het leren bent, en vergeet je wat je nog meer allemaal kan doen ook al maakt het dat, dat je dat einde niet of later pas haalt. Maar het blijft overal terug komen dat het einde het overneemt in de gewone wereld. In de wereld van filosofie voor zover dat ik daar mee bekend ben, en daar bedoel ik dan dus mee, voor zover ik deze niet ken, in deze wereld die ik mij in de afgelopen weken heb bedacht, daar is het allemaal mooi, en logisch dat het niet uit maakt waar je heen gaat of waar je vandaan komt als je maar onderweg bent, als je maar die reis mee maakt. Maar de realiteit haalt dit met grof geweld onderuit. Alle mooie woorden worden in mijn realiteit met de grond gelijk geslagen, want deze realiteit laat het niet toe als je de eindstreep niet haalt, dan tel je niet meer mee. Het komt er uiteindelijk op neer dat je op het einde van een kwartaal je vakken afsluit en op het einde van het jaar je studiepunten binnen hebt, deze haal je niet onderweg, deze ontvang je op de finish. Het kan natuurlijk dat ik er naast zit maar dat ik nog steeds zo sterk gewent ben om op deze manier te denken omdat ik het altijd heb gedaan. Toch hoop ik dat ik het niet helemaal zal verliezen want ik heb er wel veel mee bereikt en het heeft me wel geholpen daar te zijn waar ik nu ben, maar vanuit hier moet ik anders verder. Waar ga ik mee verder nu ik het toch over verder heb, nou laat ik weer proberen mijn lijstje af te maken. na de weg kwam het verhaal achter ‘to become’ nu heb ik echt heel veel gehoord over de meningen en gedachtes van de anderen hierover dat ik wel klaar ben om zelf deze te gaan vormen. Nu pas, kom ik daar ook toe. Misschien dat ik dat hierboven wel heb duidelijk gemaakt, waarom ik mijn huiswerk niet heb gedaan. Dat maakt het niet dat dit prestatiegericht kind nog steeds wel de drang heeft naar de finish en onderweg iets over ‘to become’ zal vertellen. Zo heb ik er dus wel erg lang over nagedacht. Vele hadden het letterlijk opgevat, als in wat wil ik later worden, wat wilde ik vroeger worden. Ook waren er die het hadden proberen uit te leggen wat het nu precies inhield. Ik ben er uit dat er veel meer achter zit, waar ook absoluut over gesproken is, maar wat ik voor mezelf persoonlijk wil vastleggen. Zo wilde ik vroeger zangeres worden en denk ik dat to become ook weer terug slaat op het hele reis verhaal. Zo kan je wel zangeres worden maar hier gaat een hele reis aan vooraf. Deze reis is ook veel duidelijker want wanneer je daadwerkelijk zangeres bent is moeilijker vast te stellen dan wanneer je bezig bent om het te worden. Zo zag ik iemand die een ronde bol, ach leuk, een pleonasme, want een bol is altijd rond. Moet ik toegeven dat ik niet zeker wist of het een pleonasme was of een tautologie dus ik heb het gegooglet, blijkt dat het niet een erkend pleonasme maar dat ik het meer als stijlfiguur gebruik. Maar dus die bol, die onvoorwaardelijk rond is was het maakt tot een bijna pleonasme, als ik die bol zou willen worden zou ik letterlijk proberen zijn vorm aan te nemen. Maar dat is niet waar het om gaat, dat is weer dat einde. Nee, ik moet proberen die bol te worden door me als hem te voelen. Na die zin kwam ik een beetje los van de bank, want dat klinkt vast heel mooi maar hoe ga ik dat uitleggen om te laten zien dat ik niet zomaar wat zeg. Nou ik kan beginnen met dat een bol zich als een evenwicht moet voelen. Alle punten van buiten naar het midden zijn precies even ver van elkaar af. Daarbij is de cirkel een goddelijke vorm, omdat hij zo volmaakt is. Ook hier weer, de cirkel is volmaakt omdat hij geen begin en geen eind heeft, behalve natuurlijk als je hem van lasdraad maakt en aan elkaar last, dat zal niet zo goddelijk zijn, maar een bol van klei heeft dat wel. Het is een volmaaktheid die het ook uitstraat. Het klopt het voelt goed in de hand, vergeleken met een piramide die prikt en een kubus die niet lekker aansluit. Het is niet voor niets dat ik laatst een gesprek had dat ging over het feit dat het menselijk lichaam niets heeft met hoeken. Alles is organisch, rond en vloeiend, zo ook die bol die ik nu wel heel graag wil worden. Want als een bol zich volmaakt voelt, wil ik een bol zijn, ik wil zo mooi in evenwicht zijn en alle punten in contact met elkaar hebben staan. Wanneer ik me volmaakt zou voelen zou ik deze bol kunnen zijn. Maar toch ook heeft deze bol zijn foutjes wat hem imperfect maakt en het mij dus onmogelijk om deze bol te worden, zoals hij zou zijn in zijn perfecte staat. Maar dat is niet erg want de reis erheen zou ik er al snel achter komen dat ik helemaal niet van perfectie hou en dat volmaakt voor mij toch al te laat komt. Want ik ben niet perfect, ik sta niet in evenwicht, maar ik vind het leuk waar ik sta en ik kan lachen om mijn imperfectie. Dus voor mij is to become niet zo zeer interessant maar juist zijn tegenpool, to be. Want pas als ik daar ooit achter kom, wie of wat ik nu werkelijk ben en waarom ik doe wat ik doe, dan pas zal ik kunnen kijken wie ik zou willen zijn. Zo zeg ik vaak dat mensen wel een zelfreflectie kunnen schrijven, of eerlijk kunnen zeggen wie ze zijn, überhaupt iemand leren kennen, het is allemaal niet zo eerlijk en open als dat het lijkt. Wanneer jij namelijk verteld wie je bent, wat je doet en waarom, dan ben je altijd bezig om de dingen zo te formuleren als wie je wilt zijn. Voor jou is het namelijk logisch half te zeggen wie je wilt zijn omdat je hier naartoe aan het werken bent, je bent bezig met die reis, en het voelt al alsof je het bent, en ook al weet je zeker dat je er nog niet helemaal bent, het idee dat je daar heen gaat maakt het al voor jou de waarheid dat je daar al bent en je dus niet liegt wanneer je verteld wie je eigenlijk wilt zijn. Daarbij lieg je ook wanneer je precies zegt wie je bent, want dat kun je nooit weten. Er zijn zoveel fases waar je doorheen gaat als kind, puber, volwassene en bejaarde, dat je nooit zeker weet wie je bent, en het juist die zoektocht naar jezelf maakt wie je bent. Je kan hierbinnen nu ook overdrijven natuurlijk en dat zijn mensen die ik niet mag. Er is namelijk een groep mensen die denkt dat het goed genoeg is om alsmaar onderweg te blijven, dat is ook de bedoeling, maar je moet wel fatsoenlijk doorlopen en niet vals spelen. Ook de wandelvierdaagse en een marathon kan je niet blijven lopen totdat je ooit een keer beseft om te finishen, daar zijn mensen die op je rekenen dat je voor een bepaalde tijd binnen bent, want zij moeten terug naar hun gezin, zijn moe of hebben honger en kunnen niet op jou blijven wachten. Dit is de harde realiteit die bij mij zo veel beter zichtbaarder is dan de mooie zachte wereld van de filosofie. Maar goed deze mensen die langs de kant hun nagels staan te vijlen, die een dutje doen, of denken dat er vast wel een keer een auto langs komt die hun mee neemt, deze mensen kan ik niet goed uitstaan. Zij zijn namelijk niet meer bezig met het worden en het is ze niet meer aan te zien. Wel blijven ze praten over wie ze ooit zullen zijn, maar er komt nooit wat van. Het zijn mensen die zeggen dat ze van alles spannends gaan doen en het nooit zullen doen, het zijn mensen die van alles voor hebben, maar niets waarmaken. Deze mensen zijn vierkant, een kubus die niet lekker in de hand licht, in mijn hand althans. Dat lijstje, spannend, want ik ben mijn alles kwijt geraakt. Er was eens een dummy waarin ik echt alles schreef wat belangrijk was omdat ik het nut van een agenda niet inzie omdat deze te erg schreeuwt om planning dat ik het niet meer doe. Het is heel raar maar, nee, bij nader inzien is het heel logisch, dat ik hoe duidelijker een systeem is, ik er harder tegenaan wil schoppen. Ik kan namelijk heel moeilijk met agenda’s overweg, maar ook echt omdat deze vragen om een strakke planning die ik ze niet kan geven, en er is niets zo erg als een verwaarloosde agenda omdat dit nog meer benadrukt dat Jobien niet kan plannen. Misschien is het juist dat ik het niet kan omdat ik er zo hard tegenaan schop, want dat maakt het alleen maar erger, schoppen lost ook daadwerkelijk niets op. Maar heb blijft zo leuk, ik denk wel dat ik het zo kan zeggen. Het is leuk om er af en toe achter te komen dat je nog dertig euro hebt omdat je een hekel hebt aan een dergelijk opruimsysteem, waar het logisch is je geld in de portemonnee te stoppen in plaats van tussen het servies, en dit is echt verteld naar waarheid. Het maakt het leven een stuk spannender wanneer je niet alles gepland hebt. Natuurlijk is een groot deel van deze spanning negatief, omdat je afspraken niet echt heel makkelijk onthouden kan en mijn fotografisch geheugen vergelijkbaar is met de kwaliteit van de camera op de eerste mobiletelefoons, heel wazig. Maar het brengt weer veel goeds met zich mee, en daar kom je dus pas de dag er na, of een paar uur, of een paar minuten later pas achter. Zo ga ik vrijwel elk weekend terug naar Limburg en heb ik minstens drie treinen waaruit ik kan kiezen, namelijk die van twintig over het uur, twintig voor het uur, en zes over het half uur. Dit weet ik al sinds dat ik begon met de opleiding, maar elke vrijdag als ik dan een van die drie treinen moet halen, kijk ik niet op de klok hoe laat het is en hoe laat ik welke trein kan nemen, en kijk ik al helemaal niet op ns.nl om te checken of de treinen überhaupt wel gaan. Dan kom ik halverwege mijn reis er achter, en die reis duurt vijf minuutjes lopen, dat ik dat alweer niet heb gedaan, en ik verwonder me er ook nog steeds over, het is pas nu, of eigenlijk afgelopen vrijdag dat ik me dat realiseerden toen ik erover aan het filosoferen was omdat het in de klas al eens genoemd was. Het is het systeem van tijd waartegen ik lekker sta te schoppen, en om de zoveel tijd schop ik ook nog eens tegen dat systeem aan wat het plannen mag heten. Maar dit zorgt er wel voor dat ik soms aangenaam word verrast door iemand die dan toevallig dezelfde trein heeft als mij die ik niet had gehad als ik wel die ene minuut eerder was vertrokken. Of ik heb even tien minuutjes niets te doen, of ik me daar druk om kan maken. Dus waarom zou ik het doen, het grote woord, wat gebruik je dat woord vaak in discussie, ja maar waaaarom? Ik maak heel vaak scenario’s waarin ik probeer geloofwaardig iets niet waars te vertellen. Of te wel gewoon liegen, maar met voorbedachte raden en met de bedoeling het er meteen na ook toe te geven. Zo heb ik iemand laten geloven dat ik mijn huis uitgezet word, en dat wil niemand want ik woon in een palijs op de meest briljante locatie en wel midden in de stad. Maar deze persoon had zijn telefoon al in de hand om zijn neef te bellen want die was advocaat en kon het wel voor me regelen, waarna dus snel het opbiecht gedeelte van de grap kwam. Maar hierbij is de vraag waarom vaak leuk om op in te gaan. Want heel veel dingen die je doet hebben geen reden maar toch komt iemand met de vraag. Het maakt het tot een makkelijke vraag, zoals kleine kinderen die maar blijven vragen waarom de wereld zo is als dat ie is, en dan zit jij met antwoorden die ze toch niet snappen waarna je maar een versimpelde verzie bedenkt die zwaar gelogen is maar wel kindvriendelijk en deze kinderen vervolgens nog steeds geen antwoord hebben op hun vraag maar wat ze niet weten dus daar komen ze dan later achter en als ze oud en wijs genoeg zijn om een boek van Darwin te lezen zullen ze er dan eindelijk achter komen waarom de wereld zo is als dat ie is. Daarbij maakt het nog heel veel verschil hoe het kind wordt opgevoed en welk boek hij in handen geduwd krijgt om te lezen, waar vanuit hij deze voor hem gezette waarheid zal vinden. De vraag is dus ten zwaarste overschat en wordt te pas en te onpas gebruikt, voor mij leuk om daar op in te gaan met de meest bizarre antwoorden. Wanneer ik dit bij de goede mensen doe kan ik er uren lang mee door blijven gaan en krijg ik eenzelfde reactie waarin ons gesprek voor even in een andere wereld afspeelt en wel die van onze woorden. Waarin wij de wetten stellen en kunnen doen wat we willen. Doe je dit echter bij de verkeerde personen, ja dat is vaak een mening van smaak. Ik bedoel iedereen denkt er anders over wat grappig is. Zo ben ik van mezelf vrij sarcastisch samen met dat geloofwaardige wat ook vrij aardig lukt is het een nogal verwarrende humor, maar voor mij en de mensen om wie ik geef, op enkele na maar daar komt het ook wel goed, is het hilarisch en een dagelijkse bezigheid. Die mensen die het echter niet snappen, en waar ik dan ook niet zo zeer om geef hebben er moeite mee en zijn snel beledigd, boos of zwaar in de war. Dat is voor mij dan wel weer grappig maar ik heb er zelf ook vaak door in de knoop gelegen. Zo is het niet dat ik nu dat sarcasme bezit of zo, maar het was er al in groep drie. Daar gingen we een keer pannenkoeken bakken met de klas, komt er een andere lerares binnen die vroeg aan mij of dat ze straks ook een lekker stukje van de pannenkoek mocht proeven. Nu is het meest logische antwoord op deze vraag ja, want je zegt niet nee tegen een leraar en er waren zoveel pannenkoeken dat ze zelf ook wel had kunnen bedenken dat ze een stukje zou krijgen. Dus om het logische uit de weg te gaan zei ik nee tegen haar. Wat natuurlijk niet in dank werd afgenomen en er een gesprek volgde met mijn ouders over mijn functioneren. Maar wat is er leuk aan als ik ja had gezegd, het was voor mij veel leuker om nee te zeggen, en ja ik bedoelde het echt als grapje, dat kan ik me serieus nog herinneren, want ik zie dat raar gezicht met die lelijke bril op me neus nog voor me zoals ik hem in mijn gedachte toen trok, een overdreven norse blik en dan zoon rol met de ogen waaruit iedereen kon afleiden dat ik het gewoon niet serieus bedoelde wat ik zei. Maar blijkbaar dacht de leraressen dat ik gewoon een ontzettend raar en spastisch gezicht had en het wel meende. Er was wel een lerares die mij blijkbaar wel aardig vond. Ze heeft op de kleuterklas tegen mijn moeder gezegd dat ze hoopte dat ik niet zou veranderen en altijd mezelf zou blijven. Je kan wel zeggen dat zij het to become voor mij heeft geïntroduceerd, zonder dat ik er erg in had. Want dankzij haar ben ik er ook achter gekomen dat het niet zozeer gaat wie je wilt worden, maar om wie je wilt zijn en wie je al bent. Ik ben ook nooit veranderd, behalve dat ik van stoer en jongensachtig nu eindelijk ergens in de buurt van een meisje kom, maar dit heeft meer te maken met mijn uiterlijk. Ik kan zeggen dat ik altijd ben geweest wie ik nu ben. Het is niet dat meerdere keren geheel van stijl ben veranderd of dat ik in andere dingen geloof dan waar ik vroeger in geloofde, dat ik anders ben dan wie ik vroeger ben behalve een beetje meer volwassen, en zelfs dat klinkt niet zo logisch. Er is meer een vraag naar wat ik nog meer wil bereiken. Door deze doelen te stellen kom ik vanzelf op een weg en vanuit hier kom ik vast ergens, waarschijnlijk ver van dat wat ik wilde bereiken maar wel daar waar ik hoor te zijn. Nu moet ik echt even terug lezen want mijn hoofd inderdaad als mijn MacBook. Deze heeft namelijk een knopje waar in alles zichtbaar word van de schermen die open staan. Dat knopje staat even niet aan en alle schermen worden door Apple gewoon op een hoop gegooid en het enige wat nog verwijst naar meer zijn de kleine randjes van de andere pagina’s maar ze zijn erg onduidelijk dus is dat knopje wel een goede uitvinding. Ik ben precies weer bij een nieuw puntje op de lijst, en ik doe het niet eens met opzet. Namelijk dat denken als internet komt terug in het hele communicatie gebeuren en de videoclip. Ook hebben we het gehad over wat media in het algemeen met de mensheid gedaan heeft, maar deze discussie wil ik niet met mezelf aangaan omdat ik daarvoor het te erg eens met mezelf zal zijn, namelijk, en ja nu ben ik toch eigenlijk begonnen, maar goed, ik denk dat het een logische reactie is op alles wat hiervoor gebeurde. Ik bedoel hoe veel dingen zijn er wel niet uitgevonden, en hoeveel doen ze wel niet ten goede als je de hele medische kant van de uitvindingen belicht. En ja er zijn uitstotingen van giftige stoffen en ja de wereld warmt op en ja het gaat allemaal ecologisch niet zo goed, maar het is een logisch gevolg. De aarde evolueert. Nu ben ik wel erg fan van Darwin met zijn evolutie theorie maar het is voor mij, na zes jaar VWO met een technisch en biologisch pakket, het meest geloofwaardigste en ik kan mezelf er het meest in vinden, dat wij mensen gewoon ontstaan zijn doordat de dieren voor ons niet goed genoeg waren. Wij bezitten niet voor niets als enig levend wezen een logisch denkvermogen, wij zijn een verbetering van de apen die ook weer een verbetering waren ten opzichten van de bacteriën en kleine plantjes waar we oorspronkelijk uit voort komen. En omdat wij een verbetering zijn kan het niet anders dan dat wij met ons uitzonderlijk gevorderd denkvermogen ontzettend stommen dingen gaan ontwerpen als een elektrische tandenborstel of een hometrainer. En nu zijn auto’s wat logischer dan hometrainers want deze slaan echt alles, ook al ren ik er zelf wel eens op maar wat is het nut om op de plaats te rennen nergens heen. Alhoewel dan is een hometrainer de ultieme vorm van de reis zonder begin of einde. Maar dat is het niet, want het mist een ontzettend grote dimensie, aan omgeving, personen, obstakels en ontdekkingen. Het is zinloos in zijn eigen perfecte manier. Maar goed, dat auto’s logischer zijn is duidelijk maar zij maken wel de aarde stuk. Toch als we nu alles wat de mens heeft verzonnen eruit gooien stort de wereld eveneens in elkaar, of in ieder geval de mensheid. Maar ook wanneer een dag het internet er uit valt, dan ligt het verkeer plat, al het werk en alle studenten zitten met de handen in het haar. Ik heb het zelf ondervonden, drie weken zonder internet of tv is hel. Er zit zo veel meer achter internet dan enkel het uitwisselen van kennis en weetjes. Het is een levensstijl geworden, een gewoonten en het moet niet afgepakt worden want er zit te veel belangrijks aan gebonden. Zo is, en kom ik op communicatie, het niet lezen van je mail onmogelijk bijna. Er zit zo veel informatie in enkel je mail dat je al niet meer mee zou kunnen draaien in de gewone wereld. Maar inderdaad, zoals ook heel vaak gezegd is, mensen zijn te erg afhankelijk en vergeten hoe het zonder moet. Het hele communiceren ging ook over face to face, een brief, en de rest was allemaal internet gerelateerd. Wel leuk om bij stil te hebben gestaan. Want het hangt uiteindelijk weer samen met de reis en het worden en zijn. Het is niet alleen het middel wat je verstuurt, namelijk een brief, een gebaar, woorden of een e-mail, en dan of het gebaar gaat via een webcam en woorden via een telefoon, maar de transport van dergelijke informatie speelt ook mee. Want alles via internet is vrijwel gelijk bij de andere persoon, al is deze aan de andere kant van de wereld. Bellen heeft een kleine vertraging, smsen heet een minuutje vertraging en een brief is erg afhankelijk van de afstand. Dit alles speelt mee met waarom we zo communiceren al dat we doen. Waarom gaan er minder brieven dan e-mails rond, omdat die laatste gewoon sneller zijn, en waarom nog brieven als je alles met mooie lettertype, kleuren en plaatjes mooi kan maken zelfs in een email. Ik snap wel dat wij veel oergewoontes aan het verwaarlozen zijn en daarmee het persoonlijkste te snel uit de weg gaan, omdat we dat kunnen. Zo ging het over je persoonlijkheid en je digitale persoonlijkheid. Ja ik heb daar twee verschillende persoonlijkheden bij, hoewel ik een paar blaadjes geleden nog heb gezegd dat ik altijd mezelf ben geweest. Maar er is een verschil toe hoe ik ben in het echt en hoe ik me voordoe in een digitale wereld. Zo kan ik de persoon die ik zou willen zijn meer naar voren laten komen omdat het enkel bij woorden blijft en deze niet kan zien of mijn woorden bij mijn gelaatsuitdrukkingen horen en of deze woorden mijn lichaamstaal tegemoet komen. Want je bent veel stoerder als je weet dat degene aan de andere kant van de internetverbinding zit en niet voor je staat. Je durft dan meer te zeggen en je zal je persoonlijkheid veel sterker over doen laten komen dan dat hij is. Maar je hebt er alleen jezelf mee, jij weet namelijk beter en je doet jezelf te kort. Aan de andere kant is het juist iets goed. Je komt zo namelijk beter in contact met die persoon die je zou willen zijn. Dat sarcastische en dat geloofwaardige wat ik graag doe vind zijn plek heel vreemd in dergelijke situaties. Allereerst is sarcasme niet te doen met alleen woorden. Want de kracht ervan ligt hem in de verwarring in het gezicht van de andere persoon, dat maakt het voor mij leuk en dat zie je niet via msn. Daarbij is sarcasme helemaal niet over te brengen want het vind zijn weg alleen samen met een ontzettend raar gezicht en een bepaalde toon die de ander wel het idee geven dat je niet meent wat je zegt maar dat deze toch even in de war is. Het gaat soms in de echte wereld al snel mis wanneer ik iemand in de maling neem met dat sarcasme, en dat werkt in een digitale wereld alleen nog maar tegen mij. Wat echter wel leuk is, is het hele, ik-doe-me-voor-als-iemand-anders- principe. Het netwerk bied nu eenmaal die mogelijkheid aan en dan moet deze ook ten zeerste benut worden. Zo zijn er heel veel chat sites. Het is echt leuk om hier eens iemand anders te spelen en te kijken welke reacties het oplevert. Als je, je namelijk voordoet als een jonge, of veel ouder dan dat je bent, puur om te kijken wat voor reacties je zou krijgen als je zo zou zijn. Wanneer ik in de echte wereld hakken aan trek ben ik ook iemand anders. Dan loop ik anders, is mijn houding anders en doe ik de dingen anders. Ik geniet daar van. Misschien omdat ik hou van afwisseling en snel verveeld raak van hetzelfde. Nog een voorbeeld is het uitgaan. Wat grappig, ik kom steeds zonder dat ik het in de gaten heb als nog bij die punten die ik nu al heel wat pagina’s lang probeer op te schrijven. Er was ook inderdaad die uitgaansgelegenheid opdracht. Er zijn een aantal dingen die ik doe wanneer ik uit ga en de twee leukste daarvan zijn het nadoen van mensen die gek dansen en het opserveren van mensen die ontzettend dronken zijn. Dat eerste heeft er mee te maken dat ik dus graag me voordoe als iemand anders voor even om te kijken wat voor reacties het oproept. Wanneer je mensen die echt heel lelijk dansen na gaat doen, maar dan tien keer zo extreem en uiteindelijk altijd in lachen eindig, heb je van een negatieve actie iets ontzettends positiefs gemaakt. Daarbij moet je dit wel altijd samen met iemand doen. Het blijft toch altijd leuk om samen te lachen dan in je eentje. Zo stond ik laatst ook op het perron in Arnhem te dansen met iemand die tegenover mij stond, maar dan op het andere perron twee rails verder. Het waren de standaard dansjes als de ‘gooi een zakdoek’ en ‘twee vingers langs de ogen’ maar het was ontzettend grappig, ook al stonden we zo ver van elkaar dat we elkaar niet hoorde lachen. Toen kwam de conducteur ook nog eens mee dansen en dat, dat zijn de dingen waar ik het meeste van kan genieten. Die momenten dat je iets geks doet puur omdat je het zelf leuk vind, en dan maakt je ineens een praatje met een wildvreemde of krijg je er nieuwe vrienden bij. Zo liep ik met een vriendin door Amsterdam, gewoon lopen zonder al te gekke dingen, en ineens werden we in het Engels gevraagd waar we vandaan komen, waarop we natuurlijk in het Nederlands antwoorden. Deze mannen dachten dat we een performance deden omdat we er zo opvallend uitzagen, wat voor ons helemaal niet zo opvallend was aangezien we er altijd wel zo ongeveer bij lopen. Dan voelt het goed, dan ben je anders dan de rest en onderscheid je jezelf van anderen. Dat vind ik zelf erg belangrijk, je moet niet zomaar ergens achteraan lopen of doen wat iedereen doet want dat word dus blijkbaar al gedaan en dan loop je weinig kans om de meest verschillende mensen te ontmoeten. Maar waar was ik nu, ja bij dat uitgaan. Het is dan zo leuk om naar mensen te kijken die dronken zijn. We hebben het gehad over terretoriseren, deterretoriseren en reterretoriseren, en dit is leuker bij dronken mensen. Zij weten namelijk niet meer wat hun territorium is. Dat ik territorium nu wel goed schrijf en terretoriseren en de rest niet, is de schuld van mijn Mac, of uberhoupt van word. Hij zet namelijk van die leuke rode strepen onder alles wat ik fout schrijf, en mijn systeem zegt dat ik daar gewoon niet naar moet luisteren, want ik blijf het toch steeds fout doen en wie hou ik nu voor de gek, jij die dit leest zal denken dat ik op zich nog wel wat Nederlands kan, hoewel ik toch wel gezegd heb dat ik dislectisch ben wat nu dus allemaal hypocriet zal zijn omdat je geen fouten zal lezen wanneer ik al die fouten er uit haal. Toch doe ik het want mijn prestatiegerichte opvoeding zegt dat ik mijn best moet doen en dus ervoor zorgen dat het netjes en verzorgt is. Dus ik probeer de fouten er wel uit te halen, maar als word mij dan gaat pesten dan hoeft het ook niet meer. Het zet namelijk een rode streep onder terretoriseren, maar zelf weet ie ook niet hoe hij het moet schrijven, dus wie is er nu hypocriet. Maar goed, dronken mensen hebben geen besef meer van een territorium en de voor hun meest logische manier om met mensen in deze staat om te gaan is door alles en iedereen te gaan deterretoriseren. Ze breken zomaar in, in een gesprek. De andere mensen gaan proberen zich te reterretoriseren want ze willen deze dronken gek helemaal niet in hun territorium hebben. Dit blijkt echter moeilijk want de dronke persoon heeft het niet door, dat hij of zij niet gewild is en blijft met zijn dronke hoofd alles en iedereen deterretoriseren. Ik was tijdens Koninginnedag van plan om naar een concert van All for Nothing te gaan, maar dit plan liep in de soep door een stel Zeeuwen. Zij konden zich namelijk niet aanpassen. Het optreden was in de Willemeen, een alternatieve kroeg waar je veel mensen tegen komt met donkere kleren, vreemde kapsels, grote tunnels, piercings en tattoos. Wat raar, word telt tattoos niet goed en als verbetering staat er dan altoos, dan is word ook niet zo slim, waar ik natuurlijk al achter was, want altoos staan veelal bekend om zijn tattoos. Maar goed. De Zeeuwen waren nogal ver van dergelijke uiterlijke en waren serieus bang om naar binnen te gaan. Zo heeft de Willemeen een publiek wat zich terretoriseerd, de Zeeuwen waren bang om te deterretoriseren, omdat het territorium zo sterk afgebakerd was. Ik heb nog een half uur een speech gehouden over jezelf openstellen voor nieuwe dingen, en dat je niet mag oordelen over iets waar je niets van af weet. Maar het mocht niet bate. Het is natuurlijk ook helemaal niet zo zwart wit als dat ik het zei, maar kom op het was Koninginnedag en ik was niet meer helemaal nuchter, op dergelijke momenten komen er de meest briljante speeches uit, hoewel dat enkel op dat moment zo voelt, en niet zo zeer waar is. Als ik er nu dus zo over terug denk, is het wel zo dat je niet mag oordelen over dat wat je niet kent of niet mee hebt gemaakt. Zelf heb ik ook iets tegen hardcore, al die boem boem muziek, ik vind het niet mooi, maar goed wat is mooi, het doet me niets, ik word er niet warm van, laat ik het zo zeggen. Maar ik heb het wel eens meegemaakt. Ik heb een uur lang met iemand staan hakken op dergelijke muziek, en dat was ontzettend leuk. Het voelde wel meer als een soort fitness, want de beweging is ontzettend eentonig, maar het moment werd gemaakt doordat iedereen, honderden mensen hetzelfde aan het doen waren als mij. Dat maakt het een stuk bijzonderder. Zo werkt een groepsverband ook. Het zijn uiteindelijk de mensen om je heen die iets leuk maken. Uitgaan doe je ook niet alleen, en al doe je het wel, dan ga je met voorbedachte raden alleen iets doen maar je weet dat je niet alleen in de kroeg zal zitten. Ach ik werd even afgeleid, en oke dit bruggetje heb ik dan misschien wel een beetje verzonnen, maar ik werd weldegelijk afgeleid. Er kwam namelijk een ontzettend leuk liedje op mijn iPod voorbij. En nu vind ik die uitspraak erg leuk want ik zie mijn iPod echt als een goede vriend en ik hou ook oprecht van hem want hij is er altijd voor me als ik me niet goed voel of al ik me juist goed voel. Hij maakt mij compleet, want ik zie muziek als een toevoeging aan mijn welzijn. Zo heb ik wel eens een film gekeken en het geluid gewoon uit gezet. Dat is raar en het is lang niet zo spannend. Wel leuk was dat ik toen met een vriendin zelf de stemmen ging doen en dus het verhaal nogal wat verschilde van het daadwerkelijk bedoelde plot, wat het alleen maar leuker maakte. Ook heb ik de tv wel eens aan staan maar is er geen leuk liedje op, dan zet ik het geluid uit en mijn eigen muziek aan. Soms komt de clip heel goed uit bij de door mij gekozen muziek, en soms krijg je death metal onder een ontzettend lieve, meisjesachtige clip, hilarisch. Eng is wel, en ik geloof in toeval, alhoewel, ook niet helemaal. Wacht daar heb ik het zo over. Maar soms klopt de clip verrassend goed bij het door mij gekozen nummer. De dans in de clip gaat toevallig op de maat, en het verhaal in de clip zou je terug kunnen vertalen naar de tekst in de muziek, en dan heb ik niet hetzelfde nummer op staan als je dat denkt. Maar toeval, mijn broer heeft als profielwerkstuk wiskundig bewezen dat toeval bestaat, door middel van kansrekening, dus dan is het voor mij al snel waar, ik ben namelijk een grote aanhanger van wiskundig, natuurkundig of biologisch bewezen dingen. Het zijn exacte vakken en de tonen voor mij alles logisch aan. Maar aan de andere kant ben ik best een gevoels mens, ik doe ook veel op gevoel en laat mijn gevoel vaak beslissen. Toch heeft toeval voor mij ergens iets negatiefs. Want het wil zeggen dat er niets over heeft besoten dat iets gebeurt is, en er zit verder geen reden achter, en dat wil ik niet geloven. Sommige dingen zijn voor mij gewoon echt bedoelt om te gebeuren, en dan kan je wel van toeval spreken, maar ik zie het eerder als meant to be. Het wordt zo wel een lange brug zeg, maar uiteindelijk ben ik aan de overkant en kan ik het over die videoclip hebben waar ik het onderweg stiekem al over had. Deze clip zit namelijk vol met verstopte boodschappen en allemaal dingen die je eigenlijk moet weten om de clip helemaal te begrijpen. Maar wil ik een clip dan helemaal begrijpen, is het voor mij nodig dat de begrijpen, heb ik niet al genoeg aan het gevoel dat de clip mij geeft, of gewoon de esthetica van de clip. Ik ben sowieso niet echt iemand die alles wil begrijpen. Wel ben ik ontzettend nieuwsgierig. Als ik dan eenmaal wat wil weten dan moet ik het ook echt meteen te weten komen anders blijft het maar in mijn hoofd malen en daar zit het al zo vol met onzin dat het voor mij niet zo belangrijk is om alles precies te weten. Daarbij denk ik ook niet dat het leuk is om alles te weten of te willen weten, waar blijft dan dat verrassingselement, waar blijft de onwetendheid die juist zoveel zo spannend maakt. Dat is wel een belangrijk punt in mijn manier van zijn. Spanning is leuk. Mijn schopsysteem is niet zomaar aanwezig, het zorgt juist voor die spanning en ook al heb ik het allemaal niet bedacht om mijn leven zo te leven en om zo om te gaan met mensen en met systemen, toch maakt het tot wie ik ben en om dat te zijn heb ik een gezonde dosis spanning nodig. Hoe ik tegenover systemen sta is onderhand wel duidelijk. Ik ben niet de meest gestructureerde persoon, maar ik probeer er ergens wel iets van mee te pikken. Als ik het over schoppen heb is het niet een immens harde trap maar meer een schop die je geeft aan een blikje dat op straat ligt wat je niet leuk vind liggen daar dus hem maar een eindje verder op naar heen schopt. Misschien is het ook geen toeval dat ik dislectisch ben, want waar kan je beter tegen aanschoppen dan tegen je eigen taal. Daarbij ben ik ook nog eens iemand die echt wel veel praat, en dan is het ontzettend grappig dat ik dat deel niet eens us zo goed beheers. Zie je wel dat toeval niet zo zeer toeval is, maar meer stiekem een grapje van het universum. Ik lach veel maar heb best flauwe humor, die heb ik denk ik van me vader, de enige man die ik ken die om de zoveel weken dezelfde flauwe grap kan maken waar ik toch telkens weer om zal lachen. Ook van hem heb ik mijn dislectie, alleen is hij zorgvuldiger en wel de laatste die tegen een systeem aan zal schoppen. Maar mijn moeder leeft ook wel binnen systemen en beide hebben ze het wel nodig, want wanneer ik er dan tegen in ga, snappen zij het niet. Misschien is het ook wel het tijdsverschil dat tussen ons ligt. Vroeger was het niet zo makkelijk schoppen. Misschien moeten lijfstraffen dan maar weer terug ingevoerd worden. Dat klinkt heel cru maar die waren toch ontzettend doeltreffend. Maar goed er zijn zo veel regeltjes bij gekomen en oh het is zo mens onvriendelijk. Zo had ik afgelopen week een ontzettend interessante discussie over een sluierstaart vis. Is het dier onvriendelijk om allereerst zoon beest in een ronde vissenkom te stoppen, daarbij hoe groot moet die kom zijn om het beestje niet te pesten. Het was namelijk zo dat die vis de hele dag overal heen en weer mee gesleept moest worden en uiteindelijk gewoon naar een basisschool moest. Maar ik ga niet met een hele vissenkom lopen, weetje hoe zwaar dat is. Maar blijkbaar was ik dan dieronvriendelijk. Weetje wat pas dier onvriendelijk is, het hele feit dat mensen gaan zeuren over dat een klein bakje dieronvriendelijk is terwijl een kom nog erger is. Want je geeft het visje het idee dat hij lekker vij is, maar dat issie niet. Nee, dat beest is al uit zijn natuurlijke leefomgeving gerukt, gestopt in een kom waar iedereen er lekker naar kan kijken, maar dat visje helemaal niet gelukkig is in zijn o zo grote kom met zijn o zo leuke kasteeltje waar hij doorheen kan zwemmen. Dat beestje hoort in de grote oceaan waar hij lekker opgegeten kan worden door vissen groter dan hem. Zie je wel dat wij mensen gewoon een verbetering zijn van de dieren en het daarom logisch is dat wij dingen als atoombommen uitvinden die ontzettend mensonvriendelijk zijn. Dan kan je wel gaan klagen over een vis die zielig behandeld word door de mensen maar wij mensen behandelen onze eigen soort net zo onvriendelijk. Je zult een vis niet over een andere vis horen zeggen, ach het is toch zo zielig dat ik die op ga eten, denk aan wat die allemaal nog met zijn leven kan doen, hoeveel kansen er nog voor hem open liggen, hoe veel mooie momenten ik van hem af zal pakken wanneer ik hem als mijn voer zal nemen. Nee, zo denken vissen niet, en dat maakt het dat wij mensen zo ontzettend veel pagina’s kunnen typen over slecht een aantal onderwerpen. Wij denken veel te veel na. Alles moeten we te weten komen en als we er vervolgens alles over weten dan is het niet goed genoeg of is het mensonvriendelijk of slecht voor het milieu, dan moeten we weer verder gaan en denken of we daar oplossinginen voor kunnen verzinnen om vervolgens deze uit te gaan voeren en er weer achter te komen dat ook dit niet zo mooi werkt als dat we in gedachten houden. We blijven zo in een visiule cirkel ronddraaien, en ookal is dit de meest volmaakte vorm die het mooiste de leuze weergeeft, toch heeft het in deze constext alleen maar een negatief beeld want eenmaal er in kom je er niet meer uit. En daarom heb ik al vanaf mijn twaalfde een soort van chronische hoofdpijn, omdat ik te veel na denk. Soms maak ik de volgende grap. Iemand zegt, .. met je aardappelschilmesje, en dan zeg ik, ik zou willen dat ik een aardappelschilmesje was. Die hoeven niet de hele dag over alles na te denken om er uiteindelijk achter te komen dat..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten